«بارها در زندان در برهنگی کامل تفتیش بدنی شدم».
این عین عبارتیست که مژگان کاوسی – نویسنده و محقق زندانی – در مهر ۱۴۰۰ بیان کرد.
خانم کاوسی این رفتارها را «مصداق بارز شکنجه روحی» و «تجاوز به خصوصیترین حریم شخصی و انسانی» دانست.
این رفتار سالهاست در زندانهای جمهوری اسلامی ادامه دارد در حالیکه حتی قوانین تنظیمشده در خود جمهوری اسلامی در امور مربوط به زندانیان این رفتار را منع کرده است.
آییننامه اجرایی سازمان زندانها، به صورت کلی بازرسی بدنی بدون لباس یا بازرسی مواضع داخلی بدن زندانیان – اعم از متهم یا محکوم به حبس را ممنوع کرده است.
حتی در موارد ویژه و در صورت لزوم بازرسی بدنی بدون لباس، این آییننامه تاکید کرده است این بازرسی نباید همراه با لمس بدن زندانی یا همراه با بیان عبارات جنسی و جنسیتی باشد.
ولی واقعیت در زندانها به گونهی دیگریست؛ چنانکه سپیده قلیان در روایت خود از زندان بوشهر در تابستان ۱۴۰۰ گفته بود: «چیز دیگری میگویند و کار دیگری انجام میدهند. میگویند «کرامت انسانی» یک زن باید حفظ بشود اما همان زن را توی صف آمار لُخت میکنند…کرامت انسانی یک زن را با تمام وجود زیرپا له میکنند، جلو دیگران او را برهنه میکنند…».