«در هر اتاق دست‌کم ۸ تا ۱۰ زندانی کف خواب هستند. برای ۲۹۰ زندانی محبوس، تنها ۸ سرویس بهداشتی و ۸ حمام در نظر گرفته شده که دو سرویس بهداشتی به دلیل خرابی از دسترس خارج هستند. همچنین زندانیان تنها صبح‌ها از ساعت ۵ الی ۵:۳۰ امکان استحمام با آب گرم را دارند و در سایر اوقات شبانه‌روز، از داشتن آب گرم محروم هستند.»
این وضعیت اسفناک و رنج‌آوری است که در اسفند ۱۴۰۰ از زندان تهران بزرگ مشهور به زندان فشافویه گزارش شده است. زندانی که بسیاری از زندانیان سیاسی نیز در آن‌جا نگهداری می‌شوند.
بدیهی‌ترین امکانات لازم بهداشتی و رفاهی در حالی از زندانیان سلب شده است که قوانین مصوب جمهوری اسلامی هم بر تامین این امکانات تاکید می‌کنند.
به عنوان نمونه، بر اساس ماده ۱۵۷ آیین‌نامه اجرایی سازمان زندان‌ها، مدیرکل هر زندان موظف است «امکانات و امور رفاهی» را برای هر زندانی فراهم بکند؛ از جمله امور رفاهی که در آیین‌نامه از آن نام برده شده است، «وسایل سرمایشی و گرمایشی» هستند.
حتی در ماده ۱۲۶ همین آیین‌نامه به صراحت آمده است که: «در هر موسسه باید حمام و سرویس بهداشتی مناسب و به تعداد کافی و همچنین محلی مناسب برای شست‌وشوی ظروف و البسه وجود داشته باشد.»
با این‌همه، در زندان‌های جمهوری اسلامی شأن زندانی به عنوان یک انسان بهره‌مند از حقوق انسانی در نظر گرفته نمی‌شود.