Search

English

حق من: نسبت متهم و وضعیت بازداشتگاه

«سلول تهویه نداشت، نمور و تاریک و بدبو بود و از آن‌جایی که من مشکل تنفسی و آلرژی دارم و هیچ هوایی در فضای سلول وجود نداشت، سرم را زیر شیار در می‌کردم تا شاید بتوانم نفس بکشم.» این روایت تاثربرانگیز بازداشت سیاوش امامی است؛ فعال جوان مازندرانی که از وضعیت بازداشت خود در بازداشتگاه اطلاعات ساری در خرداد ۱۴۰۰ می‌گوید.

سیاوش امامی هیچ عملی نکرده بود که مصداق فعالیت علیه امنیت کشور باشد و اساسا بازداشت او هیچ توجیهی نداشت. او به فعالیت‌هایی مدنی در اعتراض به وضعیت نامطلوب کشور پرداخته بود. ولی اگر مسالمت‌آمیز بودن فعالیت سیاوش امامی را هم کنار بگذاریم و فرض کنیم اداره اطلاعات یک شهروند را به علت اقدام علیه امنیت بازداشت کرده، باز هم این هیچ توجیهی برای وضعیت نامطلوب فرد متهم در بازداشتگاه نیست.

ماده ۳۱ آیین‌نامه اجرایی سازمان زندان‌ها که در همین ساختار جمهوری اسلامی تنظیم شده است به صراحت تاکید می‌کند بازداشتگاه‌ها باید از حیث امکانات و امور رفاهی از حداکثر امکانات برخوردار باشند. در این ماده همچنین تاکید شده است که کلیه ضوابط و مقررات بهداشتی و درمانی در بازداشتگاه برای متهمان بایستی رعایت شود.

چه نسبتی بین اصول مندرج در این ماده با وضعیت نامطلوب سیاوش امامی در بازداشتگاه وجود دارد؟

فراموش نکنیم سیاوش امامی یک نمونه از بسیاران است. چه بسیار متهمانی که نه تنها از وضعیتی بسیار نامطلوب در بازداشتگاه‌ها برخوردار بودند بلکه هنگام حضور در بازداشتگاه و طی بازجویی‌ها شکنجه و حتی کشته‌ شدند.

اگرچه این قوانین و مقررات مصوب جمهوری اسلامی هم توسط مسئولان و ماموران رعایت نمی‌شود، اما بهتر است که زندانی‌ها موارد نقض قوانین را شکایت و پیگیری کنند.

تاریخ

برچسب‌ها

دوره‌های آموزشی ...