در سالهای اخیر، دادخواهی خانوادههای جانباختگان و زندانیان سیاسی و عقیدتی در ایران، بیش از پیش جان تازهای گرفته، و دادخواهان باشهامت به هر ظلمی که جمهوری اسلامی بر عزیزانشان روا داشته، اعتراض میکنند و از هیچ چیز نمیترسند. حمایت ایرانیان از این خانوادهها و عزیزانشان هم پررنگتر شده.
به همین میزان، جمهوری اسلامی هم ضحاکوار در تلاش است تا دادخواهان را به سکوت وادار کند و برای رسیدن به این هدف، از هیچ اقدام بیرحمانهای فروگذار نمیکند.
اما، ایجاد رعب و وحشت، یورش به منازل و بازداشت، حبس و پروندهسازی و هیچ کدام از شگردهای حکومت، نتوانسته این خیزش جمعی که روزبهروز گستردهتر میشود را متوقف کند.
واقعیت این است که دادخواهی در هر جامعهای، یک کنش مدنیِ بهحق و مسلم است اما جمهوری اسلامی از دادخواهان میترسد و با اقدامات قهرآمیز، سعی در سرکوب آنها دارد. با اینهمه فریاد دادخواهان همچنان ادامه دارد و در سالی که گذشت هم صدای دادخواهی آنها به گوش همه رسید.
گوهر عشقی، مادر ستار بهشتی، اکرم نقابی، مادر سعید زینالی، شهناز اکملی، مادر مصطفی کریمبیگی، بهیه نامجو، مادر نوید افکاری، دایه شریفه، مادر رامین حسین پناهی، بتول حسینی، مادر بهنام محجوبی، راحله راحمیپور، خواهر حسین راحمیپور، منوچهر بختیاری و ناهید شیرپیشه، پدر و مادر پویا بختیاری، محبوبه رمضانی، مادر پژمان قلیپور، صدیقه تورانی، مادر فرهاد مُجَدَم، خانوادههای مسافران هواپیمای اوکراینی، مادران خاوران، مادران پارک لاله، و بسیاری پدران و مادران و برادران و خواهران و فرزندان جانباختگان و زندانیان هستند که با همه فشارها هرگز دست از دادخواهی نکشیدهاند.
حالا که سال جدید خورشیدی رسیده است، اگر سفرهای پهن میکنیم و دیدارها را تازه میکنیم، خوب است که یاد این عزیزان را هم گرامی بداریم و به هر شکلی و با هر روشی، با آنها همراه و همصدا باشیم.