«ملایی روانی و بی‌سواد و یک جانی بالفطره»؛ این صفاتی است که ارژنگ داوودی، زندانی سیاسی باسابقه، درباره موسی آصف‌الحسینی به کار می‌برد. کسی که از دید بسیاری دیگر از متهمان و ناظران نیز یک «هیولا» خوانده می‌شود.
معمم است و در دستگاه قضایی جمهوری اسلامی معمم‌ها جایگاه ویژه دارند، حتی اگر صلاحیت قضایی لازم را نداشته باشند؛ حتی اگر به بدیهی‌ترین اصول قضایی بی‌اعتنا باشند. چنان‌که آصف‌الحسینی اساسا به وکلای پرونده‌های زیردست خود اجازه فعالیت به نفع موکل نمی‌دهد!
سعید دهقان، یکی از وکلای مشهور و منتقد، از آصف‌الحسینی به عنوان «یکی از ضدوکیل‌ترین قضات» نام می‌برد و از این‌که در گرماگرم انقلاب ملی و پرونده‌های سیاسی تشکیل‌شده، پرونده‌های سیاسی زیر دست او نیز می‌رود به‌شدت اظهار نگرانی کرده است. دهقان از این وضعیت به عنوان «فروپاشی حقوقی» یاد می‌کند.
پگاه بنی‌هاشمی، حقوق‌دان، نیز در گفتگویی در پاییز ۱۴۰۱ درباره پرونده کشته‌شدن روح‌الله عجمیان که برای آن ۱۵ متهم ردیف شده و بسیاری از آنان کودک و نوجوان هستند، از آصف‌الحسینی به عنوان کسی یاد کرده که اجازه نداده هیچ وکیل اکتسابی در پرونده‌ها وارد شود.
یکی از متهمان پزشک انسان‌دوست و خوشنامی به نام حمید قره‌حسنلو است و آصف‌الحسینی برای این پزشک به جرم «افساد فی‌الارض» حکم اعدام صادر کرده است. او برای چهار تن دیگر نیز در همین پرونده حکم اعدام صادر کرده است.
فاجعه قضایی آن‌جاست که وکیل تسخیری حمید قره‌حسنلو به جای دفاع از موکل خود در «دادگاه» به او حمله می‌برد و می‌گوید ادعای این‌که شکنجه شده است دروغ است! این‌جاست که می‌توان پی برد چرا آصف‌الحسینی اجازه وکیل اکتسابی نمی‌دهد؛ چه آن‌که شاید لذت می‌برد وکلای تسخیری کار او برای زیر ضرب قراردادن متهمان را آسان‌تر می‌کنند!