در درس دوم از سری معلولیت در سینما، پروفسور دلمیج توضیح می‌دهد که چگونه فیلم‌ها تصویری ابدی از افراد معلول به عنوان «دیگران» کم‌رنگ ارائه کرده‌اند. او توضیح می‌دهد که چگونه فیلم‌ها روی مساله معلولیت سرمایه‌گذاری می‌کنند تا احساساتی چون ترحم و برانگیختگی را در مخاطبان خویش تحریک کنند تا از صحت و سلامت بدن خویش قدردان باشند، به جای این‌که سعی کنند ایشان تجربه معلولیت را درک‌ کنند، با آن همذات‌پنداری کنند و در راستای اقدامی مثبت در این راه برانگیخته شوند. پروفسور دلمیج عقیده دارد ما باید از واکنش صدقه‌ای که در آن مخاطب برای آن شخص مورد نظر احساس ترحم می‌کند یا به خیریه‌های فعال در زمینه امور معلولان، کمک مالی می‌کند، پا را فراتر بگذاریم. او معتقد است به جای این رویکرد، ما به عنوان یک جامعه باید بیاموزیم که چیزی مانند ترحم را به امری بسیار مفیدتر تبدیل کنیم، چیزی مانند آگاهی از حقوق معلولیت و فرهنگی که ورای این نقطه نظر محدود سینمایی وجود دارد.