علی قدوسی در سال ۱۳۰۶ در نهاوند همدان به دنیا آمد. او از جمله چهره‌های مورد اعتماد خمینی بود و در نخستین ماه‌های استقرار جمهوری اسلامی از سوی خمینی مامور به «قضاوت» در «دادگاه»های انقلاب شد.
قدوسی از مرداد ۱۳۵۸ تا شهریور ۱۳۶۰ «دادستان» انقلاب اسلامی بود و در چنین جایگاهی به معنای واقعی کلمه بیداد را گستراند و در پیشبرد نقض سیستماتیک عدالت در ایران کوشید.
از جمله می‌توان به این نکته اشاره کرد که او در این جایگاه آیین‌نامه «دادگاه»های انقلاب را نوشت. بیدادگاه‌هایی که مظهر جنایت علیه انسانیت بودند.
در دوره حضور قدوسی در دادستانی بود که به فرمان او مرکزی به نام «دایره مبارزه با منکرات» تاسیس شد و عوامل موجود در آن به آزار و جنایت علیه زنان روسپی، کاباره‌داران، مراکز فرهنگی و تفریحی پرداختند و در این راه چنان آش را شور کردند که خود دستگاه قضایی جمهوری اسلامی در سال‌های نخست دهه ۶۰ آن را تعطیل کرد.
قدوسی از جمله افرادی بود که در جایگاه «دادستانی» در اجباری کردن حجاب اسلامی تلاش کرد.
از جمله در تیر ۱۳۶۹ او در مقام «دادستان» کل انقلاب اسلامی چنین دستور داد: «بدین وسیله به تمام وزارت خانه‌ها و موسسات و ادارات تابعه شدیداً اخطار می‌شود چنانچه… بانوی کارمندی بدون پوشش اسلامی در محل کار حضور یابد، بلادرنگ حقوق و مزایای او قطع خواهد شد».
در سمت دادستان آیین‌نامه «دادگاه»های انقلاب را نوشت
به گفته ایرج مصداقی، پژوهشگر حقوق بشر، قدوسی همچنین به صراحت از شکنجه دفاع می‌کرد.
مصداقی در مقاله‌ای که درباره این مسئله نوشته است در نقل قولی از قدوسی به پاسخ او به پرسشی درباره وجود شکنجه در زندان‌ها اشاره می‌کند که گفته بود: «مسئله حد شرعی در اسلام است…این یك مسئله طبیعی است كه اگر بدن انسان ۸۰ تازیانه بخورد حتی اگر این تازیانه‌ها سبک باشد آثاری از زخم و ضربه در بدن مشاهده می‌شود پس اگر شكنجه به این معنا است بله وجود دارد».
قدوسی در شهریور ۱۳۶۰ طی یک حادثه تروریستی درگذشت.