پس از انقلاب ۱۳۵۷ با تشکیل دادگاه انقلاب اسلامی به دستور روح‌الله خمینی، موج گسترده‌ای از اعدام‌های عقیدتی و سیاسی و به تعبیری کشتار در ایران آغاز شد.

از همان زمان به بعد، خیل عظیمی از زندانیان عقیدتی و سیاسی به اتهام‌هایی مانند تجزیه‌طلبی، همکاری با سازمان مجاهدین خلق و ارتداد اعدام شده یا به طوری مشکوک و با روش‌هایی متفاوت، توسط عوامل حکومت جمهوری اسلامی کشته شدند.

در نخستین بخش از مجموعه «نامه‌هایی از زندان»، نامه‌هایی را می‌شنوید که به قلم این دست از زندانیان نوشته شده است.

در بعضی نامه‌ها، زندانیان احساسات و سرگذشت خود قبل از اعدام را برای خانواده‌هایشان روایت کرده و با آن‌ها وداع آخر را گفته‌اند. نامه‌های دیگر نیز به قلم زندانیانی است که اگرچه اعدام نشدند اما بر اثر شکنجه یا شرایطی که به آنان تحمیل شده بود و محرومیت از درمان، عملا به قتل رسیدند.

نویسندگان این نامه‌ها عبارتند از: یوسف آلیاری، حسین خاندل، لطیفه نعیمی، احسان فتاحیان، فرهاد وکیلی، فرزاد کمانگر، شاهرخ زمانی، مهنار معنوی‌پرست، علی‌اکبر سعیدی سیرجانی و هدی صابر.

این بخش، به این زنده‌یادان تقدیم می‌شود.